Frank, docent Spaans, voelt zich vaak verkrampt voor de klas. En zo ziet hij er ook uit. Voor leerlingen is zIjn houding voer voor grappen. Tijdens de les zijn ze met van alles bezig, behalve met de les van Frank.
Ik coach een docent, laten we hem Frank noemen. Frank staat nu 2 jaar voor de klas. Niet elke les loopt goed. Hij heeft onvoldoende overwicht, zou graag meer de baas willen zijn tijdens de lessen. Hij vertelde me dat hij laatst twee leerlingen op de gang kon horen praten, maar hij kon ze niet zien door de bocht die in de gang zat. Zij konden hem dus ook niet zien. Hij hoorde ze praten over hem. Ze zeiden: “Hij is zo….. zo verlegen!”
Goed getypeerd door de leerlingen. Hij is inderdaad verlegen. En hij heeft een ontzettend tekort aan zelfvertrouwen. Vervelend genoeg is hem dat aan te zien. Hij ziet er verkrampt uit. Zo voelt ie zich ook. Voor leerlingen is zijn gedrag voer voor grappen. Ze steken achter zijn rug de draak met hem. Tijdens de les zijn ze met van alles bezig, behalve met de les van Frank.
Interactie
Interactie met een klas start bij de docent. Zodra leerlingen een lokaal binnenkomen en de docent zien reageren ze op hem op zijn non-verbale communicatie. De leerlingen beoordelen (veelal onbewust) de docent op zijn uitstraling en verhouden zich daartoe. De docent reageert vervolgens op hen, zij weer op de docent, enz. Zo ontstaat interactie.
Als die interactie verloopt zoals de docent het graag heeft, is iedereen blij. Zodra die interactie niet naar wens verloopt, is het tijd om tot verandering te komen. De sleutel tot verandering ligt bij de non-verbale communicatie van de docent. Er zijn theatertechnieken die hier heel goed bij kunnen helpen. Technieken die acteurs gebruiken om hun personage geloofwaardig neer te zetten. (Ga maar na: een publiek kijkt het liefst naar een personage en niet naar een acteur die een personage neerzet.)
De techniek
Frank de verlegen docent is ook aan de slag gegaan met deze technieken. Niet om een personage te spelen, niet om zijn authenticiteit los te laten, maar om zichzelf stevig staande te houden voor een groep en dat voor leerlingen geloofwaardig te maken.
De techniek houdt in dat je eerst bepaalt wat je wil uitstralen. Laten we als voorbeeld nemen dat je ‘comfortabel voor de groep’ wil kunnen zijn. Je onderzoekt in welke situatie je je comfortabel hebt gevoeld en neemt de houding aan die daarbij past. Zodra je zo staat, onderzoek je in je houding wat je nu anders doet dan in je neutrale houding. Zit het in je rechts schouders, je strakke mimiek, je benen die stevig op de grond staan? Je geeft deze houding een naam en bouwt hem verder uit. Ga een stuk of 10 keer van je neutrale houding naar deze gewenste houding om het ongemakkelijke er vanaf te werken.
Misschien vraag je je nu af of dit echt kan werken en of het niet een of andere stomme truc is. Het antwoord is: Jazeker werkt dit, ontzettend goed zelfs. En Nee, het is absoluut geen truc. Het is geen truc omdat ik niet van te voren kan zeggen wat voor jou werkt. Je moet het op jouw manier doen, passend bij jouw stijl en jouw ervaringen. Voor iedereen werkt dus iets anders en het eigen maken van deze nieuwe houding werkt ook voor iedereen anders.
Laatst ontving ik een appje van Frank:
“Ik moet zeggen dat ik de burgemeesterhouding een vondst is! Door die pose aan te nemen krijg je ook echt een ‘meer voldaan’ gevoel. en ik heb het idee dat dat ook uitstraalt over de groep. Dit is inderdaad een houding die ik nog niet in mijn repertoire had en ik ben blij dat ik hem heb toegevoegd. Het aannemen ervan zorgt automatisch voor een afname van die verkramping.”
Het herkennen van de ongewenste start van een interactie en het eigen maken van de techniek waarmee je je uitstraling aanpast, komt aan bod in de training Ja, Boeien!
Reactie plaatsen
Reacties